woensdag 13 augustus 2008

Raad eens....

Naast wie ik vanmiddag in de bus richting de boot zat??


Komt een stel met een kindje de bus ingestapt.
Ik denk: 'gebreide sokjes, leuk'.

De man noemt het kindje bij d'r naam: Myrthe.
Ik denk: 'Myrthe, waar ken ik die naam toch van?'.

Aan de rugzak zie ik een katoenen luier hangen.
Ik denk: 'Wat dapper, op vakantie en dan katoen blijven gebruiken'.

Myrthe krijgt een schone luier en ik zie een wolbroek.
Ik denk: 'Hééé, die heeft de mamma vast zelf gebreid'...

Zou het? Was het vandaag dat ze naar Ameland gingen?
Durf ik? Zal ik gewoon?

Ben jij toevallig Karlijn?

Yep, het was d'r :o)


Doeg,
Judith, die vandaag alweer iets geschikt tegenkwam voor een magische kinderbol. En nee, ik kon het niet laten liggen. Komt er eigenlijk een kinderswap? Zo niet, naja, gelukkig heb ik 2 nichtjes die ook wel van dit soort dingen houden :o)

7 opmerkingen:

Myrthestiek zei

Hé wat leuk ! En tja, toeval bestaat niet ;o).

Jon zei

Dat is wel heel erg leuk zeg!

Monique zei

Wat is het wereldje dan toch klein he!

Anoniem zei

grappig!!! en heel erg leuk!

Olga zei

dat is leuk!!

MaMinke zei

Als moeder van Karlijn (dus oma van Myrthe...trots, trots!)is het leuk om de gebeurtenissen op deze blog te volgen. Voordat dat ze met haar Henco en Myrthe naar Ameland vertrok voor een paar dagen, liet ze de link achter. Wat een blije en creatieve mensen! En wat toevallig (nou ja: bestaat toeval?), want ik lees, dat ze gesignaleerd zijn met z'n drietjes onderweg naar Ameland. Heel veel plezier allemaal met jullie bezigheden.

Karlijn zei

oké, mijn kant er even bij:

Al een paar uur onderweg en je dochter mag toch wel een schone luier, maar je zit in trein, op station, in bus, straks in een winderige haven en op een boot.... Dan nu maar gelijk even.

Iedere keer als ik een wolbroek in het openbaar gebruik of als Myrthe een longie aan heeft, denk ik: als iemand van de lijst dit zou zien, zouden ze vast denken/weten dat ik ook op de lijst zit. Zouden ze me dan aanspreken? Zou ik dat dan doen.

En na 't verschonen (ik geloof dat ik net of nog net niet zat) vraagt de mevrouw aan de andere kant van 't gangpad 'ben jij Karlijn?'. 'Ehhh... ja....' Grappig, want ik was net weer vergeten dat we zo herkenbaar zijn aan katoenen luier + wolbroek.